Adventurous.. of toch niet?!?

Vanuit Wanaka reden we op maandagmiddag 10 februari richting Queenstown. Onderweg stopte ‘Keys’, de bijnaam van de buschauffeur, omdat we de 45 graden as overstoken. Zo zuidelijk zitten we dus. We vervolgden de weg om vervolgens te stoppen bij een fruitkraam. Het rook zo lekker daar! Op de markt hebben wij kiwiberries gekocht. Zoals de naam al zegt is het een combinatie tussen een kiwi en een bes. De buitenkant is groen, maar heeft meer weg van een nectarine. De binnenkant is groen met de pitjes van een kiwi, maar het smaakt eerst naar het zure van de bes en daarna het zachte van een kiwi. Een heel aparte fruitsoort. Voordat we naar ‘the adventure capital of the world’, Queenstown, gingen, reden we nog even langs de plek waar voor de eerste keer in wereld is gebungeejumpt. In een filmpje van 10 minuten kregen we te horen dat een paar gekke Kiwi’s met een elastiek een brug afsprongen in de jaren ‘80. Dit was onze kans om het ook te doen! Jorinde had al besloten dat dit niets voor haar was, terwijl bij Sander de adrenaline toch begon te stijgen toen die een aantal mensen wel zag springen. Uiteindelijk besloot ook Sander om niet te gaan, toch te hoog. Weer in de Straybus heeft de guide tientallen opties genoemd hoe we ons in ‘the adventure capital’ zouden kunnen vermaken. Hier een deel van de mogelijkheden: Skydiven, bungeejumpen, raften, mountainbiken, downhillen (met een mountainbike over een parcours naar beneden scheuren) en paragliden. Stilzitten hoeft hier dus niet. In het hostel hebben we alles even laten bezinken, om ons de volgende dag te laten informeren over het een en ander.

Dinsdag hebben we Queenstown verkent, de naam van deze plaats zegt het al het is meer een dorp. Het grenst aan een prachtig meer omringt door bergen. Het heeft een kiezelstrand en een leuk park. In dit park zijn we gaan uitbuiken, nadat we de bekende Furgburger ophadden. Voor deze burgertent staat altijd wel een rij, van ’s middags tot in de late avond. De hamburgers zijn zo groot als een volwassen hand en super goed belegt. Aan een halve burger hadden we dan ook genoeg per persoon. Na een lekkere dag in het park zijn we onze tas weer gaan pakken om ons klaar te maken voor een volgende dag met Stray.

Die dag stond de reis naar Milford Sound ons te wachten. Samen met Saskia en nog 40 anderen stapten we in de bus. Gelijk viel al op dat we met veel Nederlanders in de bus zaten. Wij Nederlanders zijn hier in Nieuw-Zeeland sowieso al goed vertegenwoordigt, terwijl dat in Australië toch vooral de Duitsers waren. We reden eerst naar Te Anau, waar we ons ticket voor de cruise kochten. Een leuk plaatsje waar de laatste goedkope supermarkt voor de komende anderhalve dag zou zijn. Even inkopen doen dus, waarna we naar het Milford Sound National Park vertrokken. De eerste stop was in de vallei, een uitgestrekt veld met een soort helmgras. We zijn ook gestopt bij de Mirror Lakes, de weerspiegeling van de bergen op het water was door de wind ook hier niet goed te zien. Onderweg zagen we vele watervallen en af en toe een besneeuwde bergtop. Eenmaal bij de Milford Sounds aangekomen werden we weer in de realiteit van het toerisme gezet. Cruiseboten gingen bijna af en aan de Milford Sounds op, ook wij natuurlijk want we wilden dit stukje Werelderfgoed niet missen. Het weer zat ons niet mee: veel laag hangende bewolking, wat wel weer zorgde voor veel watervallen en een mysterieuze sfeer. De Milford Sounds zijn prachtige fjorden waar bij het water uit de Tasman Sea wordt aangevuld. De kans was er dan ook dat we hier dolfijnen en zelfs orka’s konden zien. Helaas deze prachtige dieren lieten zich niet zien, maar we zagen wel een aantal zeehonden op een rots chillen. Terug op het vaste land reden we naar Gunns Camp, onze slaapplaats voor die nacht. Op dit kamp sliepen de mannen die de weg en de tunnel naar Milford Sounds hadden aangelegd jaren geleden. Onderweg zagen we nog een Kia, een soort papegaaiachtige met prachtige groene veren. Om half elf werd de stroom uitgezet op het kamp, op deze manier besparen de eigenaren energie. Tijd voor ons om een stukje verder in het bos glowwormen te spotten. We hadden totaal verlichte wormen verwacht, maar er is alleen een stipje op hun lichaam dat licht geeft. Grappig om te zien, maar minder bijzonder dan verwacht.

De volgende dag verlieten we het nationale park weer. Vandaag stond ons voornamelijk een dag in de bus te wachten. Rond een uur of twee kwamen we al aan in Invercargill. Een redelijk grote stad, voor Nieuw-Zeelandse begrippen, op bijna het zuidelijkste puntje van het zuidereiland. De groep splitste zich hier op. Er was ons namelijk gevraagd of we naar het derde grootste eiland van Nieuw-Zeeland wilde gaan: Stuart Island. Vanwege de kosten besloten we om de nacht gewoon in Invercargill door te brengen. Wel zijn we de anderen wezen uitzwaaien in Bluff, het zuidelijkste dorpje op het zuidereiland. Eenmaal terug in Invercargill hebben we met een groepje Nederlanders gegeten.

Zaterdag konden we uitslapen, want we gingen pas tegen het middaguur naar Waipapa Point. Dit ligt in het zuiden aan de westkust. Na lange tijd zagen we hier eindelijk weer een echt zandstrand. Het was geen weer om te zwemmen en zo dachten de zeeleeuwen er op het strand ook over. Zij hadden zich lekker in het zand ingenesteld en trokken zich niets aan van de fotograferende toeristen. Machtige beesten en heel gaaf om ze in het wild te zien. We reden terug naar Invercargill waar we ons drie uur moesten vermaken totdat de andere helft van de groep van Stuart Island terug kwam. Gelukkig heb je in Nieuw-Zeeland een hoop gratis musea, waar we dan ook even een kijkje hebben genomen samen met twee Nederlandse meiden. Hierna zijn we naar de McDonalds gegaan om de beroemde Hokey Pokey Milkshake te drinken. Een combinatie van caramel en vanille, heerlijk! Die avond zijn we in Queenstown met bijna de hele bus de barretjes gaan verkennen.

Zondag hadden we ondanks die avond nog genoeg energie over om met de Nederlandse Marlies de berg in Queenstown te beklimmen. Een in het begin steile wandeling door het bos, waarbij er over wortels en stenen geklommen moest worden. Zo links en rechts zagen we mountainbikers met hoge snelheid het downhillparcours afscheuren. Een mooie wandeling en het uitzicht eenmaal boven over de stad, het meer en de bergen was nog mooier. Vanaf boven, met naast ons een gondola en stoeltjeslift, leek Queenstown nog meer op een skidorpje.

Maandag en dinsdag was het eindelijk weer eens lekker weer. Samen met drie gasten uit Amsterdam en Friesland zijn we deze dagen dan ook op het strand gaan liggen en hebben we genoten van de zon en het uitzicht. In de avonden hebben we met hen en nog een Nederlands meisje Lord of the Rings gekeken. Gaaf om nu in het land te zijn waar deze prachtige films zijn opgenomen.

Woensdag is Sander met twee van de Nederlandse jongens, Emiel en Matthijs nogmaals de berg gaan beklimmen. Dit keer is hij nog hoger gegaan, zelfs hoger dan dat de bomen konden groeien. Jorinde had die dag met Saskia afgesproken. Wij zijn eerst door de stad gelopen, hebben bij CookieTime een heerlijk warm gevuld koekje op. Hierna zijn we bij het hostel een frisbee gaan huren om Frisbeegolf te spelen. In het park is een parcours uitgelegd waarbij je de frisbee in een aantal keer in een stalen mand moet mikken. Echt heel leuk om te doen, vooral omdat we er niet heel goed in waren. Om bij te komen lekker een terrasje gepakt. Na een aantal uurtjes kwamen de jongens ons opzoeken. We hebben met z’n allen gekookt en een paar biertjes gedronken in het hostel. Hierna is Jorinde met Saskia nog gaan feesten in een bar.

Onze laatste dag in ‘the adventure capital’ was al weer aangebroken, van de adventures activities, eerder genoemd, hebben we geen gebruik gemaakt… maar wie weet komt dat nog! We hebben op deze laatste dag nog even lekker gerelaxed en onze backpack weer even netjes ingepakt.

De volgende dag stond om half 9 de Stray Bus weer voor de deur. Die dag zijn we met alle ontmoette Nederlanders naar Mount Cook gereden, de hoogste, berg / gletsjer van Nieuw Zeeland. Een mooie rit met een aantal stops op prachtige uitkijkpunten. Toen we om een uur of 3 aankwamen in het luxe hostel hebben wij onze spullen snel op de kamer gegooid en zijn daarna opnieuw gaan hiken. Het was heerlijk weer en de omgeving was nog vele malen beter. Samen met Runar, Emiel, Matthijs en Ilse en de Australische Oma Rosemarie een echt prachtige wandeling gemaakt. Bij terugkomst hebben we met zijn alle een heerlijke Nederlandse maaltijd klaargemaakt, broccoli met aardappels en een hamburger, lekker!

Op zaterdag stonden we al om 8 uur klaar om weer in de bus te springen richting Rangitata. Onderweg konden we ons opgeven om te gaan Raften, maar dit is voor Jorinde met bril helaas niet te doen. Onderweg werden we daarna nog verrast dat er waarschijnlijk niet voldoende plek was om iedereen een bed te geven. De vraag was dan ook of 10 mensen in Geraldine wilde slapen. Aangezien wij al een gezellige groep van zeven hadden besloten we de gok te wagen. Samen met nog een Duitse en een Zweedse eindigde we uiteindelijk in een klein hostel. Waar we eindelijk weer eens een kamer voor ons samen kregen. ’s Middags gewinkeld in het kleine dorpje en ’s avonds met zijn alle pasta salades gegeten en samen de film Shooting Dogs gekeken. Deze film gaat over de genocide in Rwanda, iets waar Sander wat meer van weet en waar we dus met zijn allen met verbijstering naar hebben zitten kijken.

Op zondag al om 6:30 uur van Geraldine naar Kaikoura. Eerst de rest opgehaald en daarna met zijn alle door naar Christchurch. Precies drie weken, nadat we geland waren haalde we weer nieuwe Stray-gangers op om vervolgens door te rijden naar Kaikoura. Eenmaal aangekomen snel inchecken in het hostel. We waren aan de late kant aangekomen en hadden ons onderweg opgegeven om met zijn alle te gaan zeevissen op zeebaars, blue snapper en Crayfish,, een soort kreeft. En dit is aardig gelukt we hadden namelijk genoeg gevangen om iedereen zijn eigen maaltje van iedere vis te geven. Daarnaast hebben we ook nog pinguins gezien, zeehonden, dolfijnen en albatrossen. Daarna zijn we op uitnodiging van de visser bij hem blijven eten. Al met al een leuke afsluiter van een mooie tijd, met de Nederlanders, want wij zijn vandaag een dagje langer in Kaikoura gebleven en de rest is vast door richting Picton en Wellington. Er staan ons vanaf nu dus weer nieuwe avonturen met nieuwe mensen te wachten, waar we al weer heel veel zin in hebben. We hopen snel weer wat van ons te laten horen….Liefs Sander en Jorinde.