Aapies kijken

Cameron Highlands bekent van zijn theevelden, de weg er naartoe op zaterdag 4 mei was alsof we in een film reden. We hadden niet verwacht dat theevelden zo’n prachtig plaatje konden vormen. De plaats waar we verbleven zat een paar kilometer verwijderd van een aantal grote theefabrieken en hun plantages. Het hostel bood ons een hoop opties om de omgeving te verkennen. Wij moesten daar, net als een ander Nederlands stel, even over nadenken. Samen met hen, Joost en Yon,i een potje gekaart en daarna naar de avondmarkt gegaan. Naast thee verbouwen ze in de omgeving ook aardbeien welke op de markt in grote getale werden verkocht. Lekker dat ze waren! Daarnaast hadden ze ook vele souvenirs van aardbeien: kussens, knuffels, paraplu’s, etc.

We besloten om zondag met z’n vieren een jungletrekking te gaan maken. Helaas was het door de vele regen van de afgelopen tijd niet mogelijk om naar de theevelden te lopen. We liepen daarom een andere route, waar apen ook zouden zitten. Het pad werd na een half uur lopen wel erg modderig. We balanceerden op boomstammen en sprongen van de ene naar andere harde grond. Het was een hele uitdaging soms, maar maakte de trekking nog leuker ook! Helaas geen apen gezien, maar ze wel gehoord. Vanuit de jungle liepen we een veld op waar kool werd verbouwd. Hierna kwamen we weer in de echte wereld aan waar de verkiezingen druk bezig waren. Alle straten in Maleisië hingen al dagen vol met vlaggen, wat een veel vrolijker beeld gaf dan onze aanplakbiljetten. Praten over de verkiezingen met lokale mensen is niet mogelijk, zeker niet in het openbaar. Wel hoorden we allerlei geruchten over fraude en dergelijke, maar het verliep in dit stadje allemaal rustig.

Na wat te zijn uitgeslapen zijn we naar een van de theeplantages gereden. Weer waren we onder de indruk van de heuvels. We hadden verwacht een theegeur te reuken, maar de blaadjes ruiken nergens naar. Na wat te hebben rondgestruind wilden we de thee natuurlijk ook proeven. Dit kon niet voordat we met een aantal Maleisiërs, welke daar op een korte vakantie waren, op de foto moesten. Hierna volgde een hele familie van wel 15 man. Het blijft een aparte gewaarwording ook omdat we dachten dat Maleisië de toeristen ook wel gewend was. Onder het genot van de koude of warme thee genoten we van het uitzicht en deelden we meer reiservaringen uit. Voor het avondeten probeerden we een Chinees gerecht: the Steamboat. Het lijkt op gourmetten, maar alles gaat in een bouillonsoep. Alles kan je erin doen en laten koken; van eieren tot visballen. We waren een ervaring rijker laten we maar zeggen. We namen afscheid van het koppel, maar zullen hen vast nog in Amsterdam zien.

Dinsdag vertrokken we naar het eiland Penang. We verwachten dat Georgetown, het stadje welke op de Wereld Erfgoedlijst staat vanwege zijn verschillende culturen, erg klein was. Niets was minder waar, de hoge gebouwen vormen hier juist de skyline. Een beetje beduusd en moe zijn we die namiddag en avond dan ook niet veel meer gaan doen. We zijn het woensdag dan ook maar hogerop gaan zoeken op de hoogste heuvel van het eiland. Met een trein, die erg steil omhoog ging, werden we naar 700 meter gebracht. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht over de stad, de haven en het vaste land van Maleisië. Daarnaast stond er een moskee en een hindoe tempel op deze heuvel, vooral deze laatste was prachtig kleurrijk.

Vrijdag hebben we de bus gepakt om het luie zweet er zelf uit te lopen in het nationale park. Na wat rondvragen besloten we naar Turtle Beach te lopen. In het begin vooral erg klimmen, waarbij het zweet er bij ons beide vanaf droop. We wisten niet dat we zo konden zweten, maar zijn er een paar dagen later achter gekomen dat het nog erger kon. Het pad ging vooral over boomstronken en was soms aangelegd met treden wat het makkelijker maakte. Vlak voor we het strand naderden lag daar een vies, maar wel bijzonder meer voor ons. Het was een ‘miromatic lake’ waar het zoete water op het zoute water drijft.. Er schijnen hiervan maar een paar in de wereld te zijn. Turtle beach was eigenlijk veel interessanter, zeker omdat we daar minischildpadden van een week oud zagen. We kletsen wat met twee jongens van onze leeftijd die voor het ‘conservation program’ voor deze schildpadden werkten. Een van de jongens haalde daarna een dag oude schildpadjes tevoorschijn, welke wij in hun bassin mochten zetten. Heel schattig en nog helemaal niet zo’n harde schild als we hadden verwacht. Ze vertelden dat de schildpadden na twee weken in de zee worden gezet. Dan zijn ze sterk genoeg en hebben ze een grotere overlevingskans. Hierna werd het tijd om terug te lopen, waarbij we nog werden beloond met een aantal rondslingerende apen.

Onze laatste dag op Penang hebben we doorgebracht met een paar meiden in de botanische tuinen. Niet heel boeiend, maar we zongen daar tijd uit tot we in de avond weer naar het vliegveld vertrokken. De volgende ochtend ging onze vlucht naar Borneo, een wens van ons beide zou hier uitkomen. De grootste plaats op Maleisisch grondgebied is hier Kuching, hier landen we dan ook. Nog totaal geen jungle te zien, maar wel mooie architectonische gebouwen aan de andere kant van de rivier. We hebben het museum bezocht waar we leerden over de ‘longhouses’, de huizen op palen, waar men vooral vroeger in woonden. Hier later meer over. Ook in deze grote stad vonden mensen ons heel interessant en werden we dan ook aangestaard. Wat er zo speciaal aan ons is weten we niet, maar andere reizigers hebben hier niet zoveel ervaring mee. De dag sloten we af met een biertje, waarbij we van andere reizigers te horen kregen wat ons op Borneo te wachten stond.

Maandag zijn we samen met de Britse Hayley vertrokken naar Baku National Park, zo’n 1,5 uur van Kuching. Hier waren we al om 8.30 uur, omdat we niet zeker waren van accommodatie. Gelukkig was dit zo geregeld en begonnen we samen met de Nederlandse Kim aan de eerste wandeling. Al op weg naar de eerste ‘trail’ zagen we de ‘Reddish Brown Proboscis Monkeys’ , welke ook wel Dutch Monkey wordt genoemd , door de bomen slingeren. Ze zijn niet knap, hebben een grote neus, maar zien er wel grappig uit. De trail leidde ons door de jungle, over rotsen en boomstronken, naar een strand toe. Hier konden we even uitblazen, want het zweet droop alweer van ons gezicht af. Na de lunch namen we nog een Dutchie en een Slowaak mee naar een andere trail. Deze leidde naar een mooi uitkijkpunt over een baai. We vervolgden de trekking naar het strand. We hadden geen zwemspullen mee, maar het water was eigenlijk ook veel te warm om een verkoelende duik in te nemen. Een hoop water drinken gaf ons meer verkoeling. Na deze twee wandelingen, waarbij we vooral bij de tweede toch wel veel in de zon liepen, hebben we de nachtwandeling maar even overgeslagen. In ruil daarvoor kregen we een fantastische zonsondergang waarbij de lucht langzaam van kleur veranderde. Prachtig!

Dinsdag gingen we er wel weer flink tegenaan. De luchtvochtigheid was heel hoog, dus we waren al zowat aan het zweten voordat we wat hadden gedaan. Dit keer liepen we naar een waterval midden in de jungle. Het zou 2,5 uur duren, maar met ons groepje deden we het al in één uur en 45 minuten. We stapten dus lekker door, maar moesten wel goed opletten op modderplassen en alle wortels op de grond. Midden in het bos zagen we nog een Makaki Monkey slingeren, heel gaaf om deze dan nog ook, echt in zijn natuurlijke omgeving te zien. Aangekomen bij de waterval, wat meer een beekje met een snelle stroom was, kon Sander zijn t-shirt al uitwringen. Na een uurtje maakten we ons dan toch op voor de terugweg. We besloten om nog een ander strand te gaan bekijken. De trail was echter een uitdaging door nog meer plassen met water en steile stukken. Aangezien we allen niet genoeg water mee hadden, maar het wel met liters van ons lichaam afdroop zijn we halverwege omgekeerd. Eenmaal in het basiskamp konden we bijna allemaal ons T-shirt wel uitwringen. In het hostel in Kuching wachtte ons een heerlijk verdiende douche.

Vandaag was het alweer vroeg dag, maar onze wens kwam daarmee uit. We gingen Orang Oetangs zien. Ze leven in de jungle vlakbij Kuching en hebben hier alle vrijheid om te gaan en staan/slingeren waar ze willen. Echter, deze sanctuary geeft ze elke dag fruit en daardoor blijven ze terugkeren naar dezelfde plek. Om 9.00 uur startte het ontbijt en konden we het alfamannetje Ritchie al zien zitten. Wat een groot en machtig beest. Nadat hij gegeten had durfden ook de andere apen richting de ‘ontbijttafel’ te komen voor een lekker banaantje. Prachtig hoe ze kwamen aan slingeren. Soms hangen ze voor een paar minuten aan één arm stil om even te eten, dan zie je pas hoe krachtig ze zijn. Het was een mooie ervaring waarbij we over de tien apen hebben gezien, zelfs een moeder met haar kleintje. Wauw, hier gaan we vannacht van dromen!

Komende dagen trekken we verder de jungle van Borneo in opzoek naar de longhouses, we zijn benieuwd!